پاره
شدن پرده بکارت ، در حقیقت نمود خارجی جریانی بسیار پیچیده است که باید آن را آغاز
“زنانگی” و پایان “دوشیزگی” شمرد.
تازه
عروس بنا به طبیعت ، از نخستین اکراه و هراس دارد و علت آن معمولا درد جسمانی نیست
که اگر همراه با آرامش و خودداری و صبوری مرد باشد خیلی جزئی است. غالبا خود دختر
هم نمی داند علت این هراس و اکراه در کجاست ؟ در واقع تازه عروس در این مرحله دچار
نوعی ” شرم ” نیز هست . همه این علت ها را باید در جای دیگری جستجو کرد.
در
حقیقت چون زن در این مرحله که وارد حیات زناشویی می گردد دگرگونی مهمی در برابر خود
می بیند و به زندگی آینده و مسوولیت ها و خطرهای آن می اندیشد و از آن واهمه دارد.
همه این واهمه ها ، چه زن از آن آگاه باشد و چه نباشد ، قابل ملاحظه و شایسته توجه
است.
این
وظیفه شوهر است که وجود این هراس فطری زن را دریابد و همواره آن را به یاد داشته
باشد.بهترین فرصت برای جلب اطمینان زن همین دوره کوتاه است.
معروف
است که زفاف را نباید با جبر آغاز کرد ، ما می گوییم در کار پاره شدن پرده دوشیزگی
نه تنها جبر نباید در کار باشد بلکه این عمل باید دنباله و نتیجه نوازشی صبورانه و
معاشقه ای جانانه باشد و شوهر باید عروس را به تدریج متمایل و راغب به عمل نماید نه
آن که با شتابکاری و به کار بردن زور ، تنها حس شهوت خویش را فرو نشاند. در این
صورت تنها جسم زن را تصرف کرده و از تصرف روح او ناتوان مانده است. بنابراین شوهر
در شب زفاف باید تمام تمهیدات لازم را به کار گیرد و در نهایت ملایمت و ظرافت عمل
کند و بداند که کوچکترین اشتباه ، چندان او را خسته و دل آزرده می کند که به آسانی
التیام پذیر نخواهد بود و گاه تا پایان زندگی زناشویی آثار آن بر جای می
ماند.
از
نظر روانشناسی این دردهای روحی منجر به پیدایش هزاران نوع اختلالات فکری ، غم و
اندوه مزمن می گردد که درمان آن بسیار مشکل خواهد بود زیرا اغلب منشا و علت اصلی آن
ناشناخته می ماند
برچسب :
شب زفاف ,
پرده بکارت ,
پرده دختر ,
شب اول ,
دوشیزه ,
پاره کردن ,
زنانگی ,